Прес-релізи - Het surrealisme van Bug City

Het surrealisme van Bug City

(Een recensie)

Ondanks de behoorlijke kwaliteit en de grote vermakelijkheid van deze game valt er veel te mekkeren op MRC. En dan bedoel ik niet de ellenlange en op dagelijkse basis terugkerende klaagzang van sommige managers op het wereldforum die zich altijd te kort gedaan voelen en die zichzelf er overduidelijk van hebben overtuigd dat dit spel slechts gemaakt is om hen dwars te zitten. Nee, het gaat mij meer om de kleine soms enigszins lachwekkende bugs en onvolkomenheden die dit spel in zich draagt. Volg mij maar op deze kleine surrealistische reis langs de buitengrenzen van Bug City aan de hand van de wetten van de werkelijkheid.

Laten we eerst eens beginnen met een simpele gehoortest. Ik geef je even vijf seconden om je ogen te sluiten en je oren te spitsen en vraag je zachtjes voor jezelf uit te mompelen wat je precies hoort. (5,4,3,2,1…)
Inderdaad, helemaal niets. Dat is een wonderlijke ervaring, niet waar? Er is dus blijkbaar iemand op deze aardbol geweest die dacht: “Kom, laat ik eens een spel verzinnen voor de meest luidruchtige sport ter wereld en dan maak ik er een oorverdovend geluidloze game van.”. ’t Is een keuze, da’s waar, maar wel een keuze waar een score van op zijn minst één gefronste wenkbrauw bij past.

We begeven ons nu op het vlak van de natuurkunde zonder ook maar te pretenderen professor of hoogleraar te zijn. Meerdere malen ben ik in mijn bolide langs een coureur gezoefd die zijn bandenslijtage op miraculeuze wijze tot onder de nul heeft weten te krijgen. Buiten het feit dat wiskundigen hier al zure melk van gaan geven, lijkt het mij natuurkundig gezien een kunstje van bovennatuurlijke aard. Zijn we hier dan aanbeland op het punt dat er geen band meer is en het asfalt langzaam begonnen is aan het verorberen van de velgen of begint de band onder invloed van tovenarij weer langzaam aan te groeien ? Duidelijk een score van twee aanzienlijk gefronste wenkbrauwen.

Op economisch vlak heeft de logica het af en toe ook zwaar te verduren. DING DONG !! Sponsoren voor de deur met een koffer met geld. Gretig pak je de uitgestoken rijkdom aan en begin je leuke en handige spulletjes te kopen. Personeel, extra trainingen, noem maar op, je begint je al echt een hele zakenmeneer te voelen. 3 Dagen later. DING DONG !! Precies dezelfde sponsoren kijken je lachend aan. Of je je oude contract even wil verscheuren voor een (tromgeroffel) TADAAAAA slechter contract. Vol ongeloof gooi je de deur weer dicht. Een monsterscore ditmaal van een kudde gefronste wenkbrauwen.

En tot slot, het weer. Het kan niemand ontgaan zijn dat klimaatsverandering een veelbesproken onderwerp is. Het schrikbeeld waar MRC ons echter zo op gezette tijden aan blootstelt, is angstaanjagend te noemen. Oké, een regenrace, kan gebeuren, niets mis mee. Ronde 1 begint met een vochtigheidsgehalte van 95% en een huilend wolkje vertelt ons dat het nog natter gaat worden. Ronde 3 laat ons 99% vochtigheid zien en een nog immer dreinende wolk. Vanaf ronde 4 slaat de krankzinnigheid toe. De wolk jankt nog steeds als een kleuter naast een gevallen ijsje maar het vochtigheidsgehalte staat plots op 0%, de coureurs beginnen ronde voor ronde te switchen tussen wets en slicks en de tijdwaarneming staat nu op standje “shuffle”. Op de eerste plaats rijdt iemand met 2 ronden achterstand, gevolgd door een coureur met DNF achter zijn naam die naar alle waarschijnlijkheid overdwars op de motorkap van de eigenlijke raceleider ligt. Ronde na ronde worden we getrakteerd op een absurdistisch toneelstuk voor 30 personen. Alles beweegt maar niemand weet waar naar toe; zo ongeveer moet de apocalyps er uit zien. En alhoewel de gefronste wenkbrauw-meter bij de berekening van dit surrealistische schouwspel volledig op hol slaat, kan een vette glimlach in deze beoordeling natuurlijk niet ontbreken.