Persberichten - Niet Stuck te krijgen

Niet Stuck te krijgen

(Ode aan de kelderklanten)

In iedere sport is het makkelijk om je als supporter in de slipstream van de winnaar te nestelen. Sjaaltje om, petje op en al vlaggenwapperend laat je je moeiteloos naar het volgende kampioenschap piloteren. Lachend kijk je om je heen en vol tevredenheid knipoog je naar de aanhangers van de verliezers. “Jammer joh, volgende keer beter, had je je maar net als ik bij de gloryhunters moeten aansluiten.”. Toch valt of staat ook de prestatie van de grootste kampioen slechts bij de gratie van de notoire verliezer. Zonder hen is er niet eens sprake van een wedstrijd; een kleine lofzang daarom.

Het bonte gilde van coureurs in My Racing Career kent een uitermate grote verscheidenheid aan verliezers. Zo zijn er “De Kamikazepiloten” die zodra het stoplicht op groen springt, veranderen in een onbestuurbare botsauto met hondsdolheid om in die hoedanigheid alles te raken binnen een straal van 10 meter en daardoor 9 van de 10 races te bouwen aan een DNF-verzameling waaraan de gemiddelde eekhoorn tijdens de herfst nog een puntje kan zuigen. Je hebt “De Drijfzandcoureurs”, die vanaf de start plaatsje voor plaatsje wegzakken in de immer draaiende wasmachine van computergestuurde coureurs en daar vaak een wintervoorraad aan Touché’s aanleggen; wederom de reeds gememoreerde eekhoorn jaloers achterlatend. En er zijn “De Doodlopers” die slechts het gaspedaal indrukken om hem pas weer los te laten als de grindbak bereikt is. Meestal kunnen ze de eerste paar rondes nog lekker meekomen en kunnen ze even vriendelijk zwaaien naar hen die men winnaars noemt, maar meestal heeft óf de opgeblazen motor óf de tot op de draad toe versleten banden andere plannen dan het behalen van een podiumplaats.

Maar er is er maar eentje die het verliezen tot hogere kunst heeft verheven. En voor degene die zich vaak in Quick-races dompelen is deze man een begrip van legendarische proporties. We hebben het hier natuurlijk over de Duitse meesterverliezer Hans-Joachim Stuck. Keer op keer komt deze goedaardige lobbes met frisse moed en totaal onvoorbereid naar het circuit om heerlijk zijn rondjes te tuffen in zijn op Duracel batterijen aangedreven Dinky Toy. Steevast geeft hij in de races de ultieme ondergrens aan. Iedere coureur weet dat er per definitie iets grondig mis was met de set-up of bandenkeus als je een race lang met “Der H-J” aan je kofferbak gekleefd rond rijdt. Wat de beste man drijft is iedereen een raadsel, maar een race zonder Stuck voelt toch een beetje aan als een verjaardag zonder slingers. Vandaar hulde aan Hans-Joachim Stuck die ons allemaal een keer winnaar heeft laten voelen.